Over Bieke
Achter de schermen bij
Hoogsensitief Groeien
Over mij privé
Over ‘ons’
Over onze eigen hoogsensitieve zoektocht
Over mij als professional
Over mij als auteur
Van de praktijktafel naar online ondernemen
Over mij privé
Ik ben Bieke. Ik word sinds 1983 gelukkig altijd een jaartje ouder elke 30ste september. Ik ben een geboren en getogen Kempenaar. En dit bepaalde mijn voorliefde voor natuur en nuchterheid.
Ik zou mezelf beschrijven als gedreven, chaotisch, (over)denker, plichtsbewust, tikkeltje onzeker (ik kom van ver…), loyaal, perfecttionistisch en een echte gever.
Mijn nabije omgeving ziet me dan weer eerder als geordend, altijd voorbereid, enthousiast, eigenzinnig, krachtig, onhandig, betrouwbaar en vol energie.
En daarnaast ben ik ontzettend hoogsensitief. En dat valt niet te onderschatten of weg te denken in mijn leven. Al is het leven wel een pak ‘makkelijker’ en aangenamer geworden sinds ik dat ontdekte en er rekening mee ging houden.
Over ‘ons’
Ik ben mama van Tuur (2012) en Fran (2012) en getrouwd met brandweerman Sus. En wie me op instagram volgt ziet ook al eens onze viervoeter Rafke verschijnen.
Wie mijn boek “Hoogsensitief Ouderschap” heeft gelezen kent ons ook al wel een beetje 😉 en weet ook dat in mijn bestaan het ouderschap voor de NEXT LEVEL in mijn hoogsensitiviteit zorgde.
Ik ontdekte mijn eigen hoogsensitiviteit dankzij onze zoon Tuur. Wacht nee, eigenlijk ontdekte ik het na een uitspraak van mijn man: “Ik denk dat er hier twee van zo’n hoogsensitieve exemplaren in huis rondlopen!”. En die zin veranderde ook mijn leven.
Over onze eigen hoogsensitieve zoektocht
Tuur zorgde al vanaf de zwangerschap en geboorte voor uitdagingen. Dus we gingen al vroeg ‘op zoek’ naar antwoorden en hulp. We hadden een ongelukkige, rusteloze, slecht slapende huilbaby. Geen roze wolkjes dus…
We liepen naar dokters, ziekenhuizen, osteopaten, acupuncturisten, Bach bloesem consulenten, homeopaten, … you name it we did it.
Zelf compleet uitgeput. En geen enkel onderzoek gaf echt antwoord, geen enkele behandeling werkte goed of lang.
Adviezen als: “Laat hem maar eens een nachtje bij mij, ik zal het hem wel afleren.” Of: “Je verwent hem te hard.” zorgden voor meer onzekerheid, maar ook dat ik me begon te isoleren en liegen. Liever zag ik niemand, want er volgde toch maar commentaar op mijn kind of op mijn manier van handelen. Of ik zei met een fake glimlach dat alles heel goed ging, dat hij goed sliep en at.
Deed ik het wel goed? Het moest wel aan mij liggen was mijn eigen harde besluit toen ik het boek “Oei ik groei” door de living wegsmeet. Ik faalde, was een slechte moeder.
Net toen we besloten hadden geen tweede kindje te ‘maken’, want dat kon ik gewoon niet aan, kwam Fran. En wat ben ik blij dat zij er op haar manier voor heeft gezorgd dat ons gezin uitbreidde. Want dankzij Fran ontdekten we al snel dat die babyfase ook helemaal ‘anders’ kon zijn. Fran was die baby die makkelijk sliep, at, altijd tevreden was, glimlachend wakker werd en niet de ganse dag tegen mijn lijf wilde plakken.
Nochtans, Fran kreeg dezelfde zorg, evenveel liefde, zelfs wat minder aandacht (want we liepen die periode nog van dokter naar dokter voor Tuur). Dus zo verschoof het gevoel: wat doe IK verkeerd naar: wat is er mis met mijn zoon?
Mijn man beschreef onze kinderen vaak als: “Tuur draagt de wereld op zijn schouders en bij Fran is het meer: Pas op wereld want hier is ons Fran.”
En zo was het exact. Toen Tuur een peuter was begon hij ‘moeilijke’ vragen te stellen over het leven en de dood, hij kon extreem bang zijn, een feestje of drukke omgeving zorgde voor naweeen thuis, afscheid aan de schoolpoort was een drama, hij zag er altijd ‘bedrukt’ uit, hij stond ook altijd ‘aan’.
Met mijn achtergrond als therapeut overliep ik alle mogelijke stoornissen en problematieken die Tuur zou kunnen hebben. Tegelijk voelde ik als mama dat mijn zoon in geen enkel hokjes helemaal echt paste. We vroegen ons zelfs af of hij leed aan een depressie of angststoornis. Ook trauma op de hechting was een mogelijke ‘oorzaak’. Dus zijn traumatische geboorte werd in die periode zowel bij mij als bij hem behandeld. Dit was nodig, maar veranderde natuurlijk niet wie hij was. Dus gingen we verder op zoek.
Wacht…stop even met lezen. Weet je nog wie ik ben? Ik ben die Bieke waar jij misschien van dacht dat ze alles wist over hoogsensitieve kinderen/volwassenen. Alles is veel gezegd, maar ondertussen weet ik enorm veel en kan ik mijn eigen hoogsensitiviteit en die van mijn zoon goed ondersteunen. Maar ik hoop dat dit stukje je ook doet realiseren dat ik enkele jaren geleden wanhopig zoekende was, me onzeker en ontzettend machteloos voelde.
Toen Tuur 2,5 was vond ik in de bib een boek over hoogsensitiviteit. Wat een herkenning! Wat confronterend en treffend tegelijk! Het boek leek over mijn zoon te gaan. Ik vulde de vragenlijst in en ik kon elke vraag met ‘JA’ aankruisen.
En zo vond ik voor het eerst een verklaring voor zijn gedrag, zijn manier van denken, de intense emoties, het slechte slapen/eten, ….
Oef we hadden hét gevonden! En nu?!
Ik las het ene boek na het andere, volde opleidingen, lezingen, coaching,… als mama.
Oh ja ik was er op dit punt dus zelf nog niet achter dat appelen niet van perenbomen vallen. De focus lag zo op Tuur en hoe ik hem kon helpen met zijn hoogsensitiviteit, dat ik verre van met mezelf bezig was. Als jonge werkende ouder met twee kleine kindjes ligt je focus gewoonweg niet op jezelf (btw, als ik de tijd zou kunnen terugspoelen zou ik dit echt anders willen aanpakken).
Tot mijn man dus na een lezing me de ogen opende.
Vanaf toen startte een parallel parcours van zoeken, vallen en opstaan.
Want ik had al snel door dat:
Dezelfde soort inzichten zowel voor Tuur als mij belangrijk waren.
Ons brein op dezelfde manier werkte.
We samen ‘anders’ waren in deze wereld en ons allebei vaak onbegrepen voelden.
We binnen onze eigen leefwereld dezelfde soort uitdagingen valkuilen hadden.
Ik begreep mezelf beter, doordat ik Tuur leerde begrijpen. Ik leerde mezelf beter kennen (na meer dan 30 jaar), doordat ik Tuur zijn hoogsensitiviteit leerde kennen.
Maar het stopte hier niet.
In mijn praktijk werd het ook duidelijker en duidelijker dat ongeveer 80% van mijn cliënten OOK tegen dezelfde soort zaken aanliepen. Dat de oorzaak van hun ‘problemen’ misschien ook wel eens hun hoogsensitiviteit zou kunnen zijn. Cliënten die al jaren verschillende behandelingen hadden gevolgd, het hele hulpverlenerslandschap al hadden afgelopen, maar nooit echt het gevoel hadden gehad dat hun ‘diagnose’ klopte. Of nooit echt het gevoel hadden gekregen dat de behandelingen werkten. En dus nog steeds zoekende waren.
Ik vulde samen met hen de vragenlijst in. En zo begon voor velen ook een nieuw leven.
Ontdekken dat je hoogsensitiviteit is als eindelijk de prent van een puzzel kunnen zien. Je bent al jaren met 1000 stukjes aan het puzzelen, maar komt niet veel verder dan het verzamelen van hoeken en randen. Je kan niet verder puzzelen, want je weet niet welke puzzel je moet maken.
En zo groeide ik zelf.
Als hoogsensitieve ouder.
Als hoogsensitief persoon.
Als hoogsensitieve therapeut.
En zo groeide mijn zoon. En zo groeiden mijn cliënten.
Ik blijf groeien. Mijn zoon ook. En ondertussen groeien er al zo’n 20.000 hoogsensitieve kinderen/volwassenen/ouders met ons mee.
Over mij als professional
Ik studeerde in 2005 af als dramatherapeut in Nederland. Want in België hadden ze toen zelfs nog nooit gehoord van die studie. Omdat ik met mijn thesis een grote prijs won in Nederland, kwam dit ook in België in de media. En zo vond ik met het beroep dat nog niets eens echt bestond in ons land toch meteen een job.
Zo startte mijn loopbaan in een instellingen voor mensen met een verstandelijke beperking en breidde die ervaring uit in de psychiatrie en bedrijven.
Ik voelde ook al snel dat ik mijn eigen praktijk in bijberoep wilde starten. En dat deed ik samen met mijn beste vrienden. Groepspraktijk Dynamiek werd geboren. Allebei vanuit ons eigen huis.
Onderweg specialiseerde ik me in psychodrama, groepsdynamica, assertiviteit, pesten, kernkwaliteiten, kernkwadranten,… ik volgde alles wat mijn interesse wekte en van nut kon zijn voor mijn cliënten.
Toen Tuur geboren werd wandelde hoogsensitiviteit ons leven binnen en specialiseerde ik me hierin. Persoonlijk, voor mijn kind én ook voor het merendeel van de cliënten die ik in mijn praktijk zag en behandelde.
Over mij als auteur
Het heeft lang geduurd eer ik deze titel aan mezelf wilde koppelen. Ik had gestudeerd voor therapeut, niet voor schrijver. Maar na twee boeken en in verwachting van een derde boekbaby durf ik mezelf naast therapeut ook auteur te noemen.
In 2008 schreef ik het boek “Opa en oma zonder stress” voor lannoo. Het boek is gebaseerd op de training die ik voor grootouders ontwikkelde om bewuster te worden van hun rol als grootouders. Om hen te de grootouder te helpen worden die ze echt wilden zijn. Zo startte mijn Lannoo avontuur.
Naast vakliteratuur, wat wel handig was voor mij als therapeut, miste ik als mama een boek waar ik herkenning, geruststelling en vooral tips in kon vinden. Tips die haalbaar en concreet waren. Want wanneer je als mama nog niet eens alleen naar toilet kan gaan, hoef je niet af te komen met yogamatten… behalve dan wanneer je kinderen ze gebruiken om tenten mee te bouwen in de living.
Dus ik stelde de vraag aan mijn redacteur of ze zo’n boek kende. Want dat ik dat dan wel heel graag wilde lezen, in welke taal dan ook! Drie maanden later zei ze me aan telefoon dat ze geen enkel boek vond voor en over hoogsensitieve ouders. En in datzelfde gesprek vroeg ze me of ik het wilde schrijven.
Mijn achtergrond, mijn ervaring als deskundig maar ook mijn persoonlijke ervaring waren een mooie basis om het boek te schrijven dat ik dus zelf graag had willen lezen als ‘mama’ in onze moeizame hoogsensitieve zoektocht.
Dus zo werd ons eigen groeien en knoeien in alle kwetsbaarhied gedeeld met de wereld, aangevuld met handvatten voor ouders. Zo werd “Hoogsensitief ouderschap” een soort van handleiding om in evenwicht te blijven in het ouderschap wanneer je hoogsensitief bent.
Het werd een toegankelijk boek in mensentaal, geen breinbreker of vakkundige literatuur. Het werd een boek vol herkenbare situaties die voor erkenning en geruststelling zorgde. Het werd een praktisch boek vol haalbare en concrete tips.
Ondertussen verscheen het ook al in het Frans bij een Franse uitgever en gaan we met de Nederlandstalige editie al naar de zevende druk.
Ik ben nog elke dag dankbaar dat ik in 2020 aan Tuur vroeg of ik over ons verhaal een boek mocht schrijven. Dankbaar dat het zoveel harten, nachtkastjes en woonkamers heeft mogen vinden. Elke dag opnieuw krijg ik wel een berichtje van iemand die ons verhaal aan het lezen is en me vertelt dat het een verschil maakt in hun leven thuis. En dat maakt me onbeschrijfelijk dankbaar.
Ik werd dus – zonder dat het dus echt de bedoeling was – onderweg ergens auteur. Wat me wel gelukkig maakt, want ik ben een echte boekenlover.
Het werd boek werd het begin van de missie: “Het is niet omdat ik zelf jaaaaaarenlang heb moeten zoeken en ploeteren dat andere ouders er ook zolang over moeten doen!”.
Wat ik nu schrijf en ontwikkel start altijd met de vraag of ik het zelf zo had willen leren x aantal jaren geleden. Die voeling blijven houden met die Bieke die ooit zo onzeker en zoekende was is de basis geworden van ontzettend veel waardevolle inzichten en tips te delen met jou.
Van de praktijktafel naar online ondernemen
Hoogsensitief ouderschap verscheen in volle eerste lockdown en was meteen een schot in de roos. Dus wanneer heel veel mensen me leerde kennen en bij mij in belgeiding wilden komen was mijn praktijk gesloten. Bummer!
Het was een uitzichtloze periode voor ons allemaal.
En frustrerend. Want wachtlijsten werden enkel groter en wachttijden langer. Alles werd ook telkens opnieuw verschoven.
Ik heb een hekel aan wachttijden wanneer mensen de moed en therapeut hebben gevonden voor zichzelf of hun kind. Dan zouden ze (in mijn ogen) meteen aan de slag moeten kunnen gaan. Want vaak zijn ze dan al een hele tijd aan het proberen, zoeken, vechten, afzien…
Soit, elke naam die bij op de lijst kwam maakte me doodongelukkig. Mezelf horen zeggen: “Gho ja àls we terug mogen opstarten moet je toch rekening houden met een wachttijd van meer dan tien maanden.”. Dat kon niet de bedoeling zijn.
Dus deze digitale fossiel die ook totaal geen kaas had gegeten van ondernemen (Ah nee want geld is een ‘vies ding’ in het hulpverlenerslandschap. Je moet op z’n minst zelf drie keer een burn out hebben gehad om gerechtvaardigd je prijzen op te slagen) wilde het toch wat slimmer gaan aanpakken. Zowel voor jullie als voor mezelf.
Omdat we in die periode ook allemaal thuis zaten en elkaar nog online mochten zien besloot ik al mijn kennis te bundelen en vertalen naar online producten. En in plaats tegen jou aan mijn praktijktafel te praten, praatte ik in een camera ALSOF ik het tegen jou zou zeggen.
Jarenlange ervaring zorgden ervoor dat ik heel goed wist waar elke hoogsensitieve persoon tegenaan liep. Of welke bezorgdheden ouders hadden over hun hoogsensitieve kinderen.
Dus al die vragen, noden, behoeften die ik vroeger live aan de praktijktafel telkens opnieuw hoorde werden de basis van wat ik online ontwikkelde.
En de tips en inzichten die ik ook elke keer opnieuw één op één deelde kon ik op deze manier ineens delen met iedereen die wilde groeien. Waar ze ook woonden. Wanneer ze ook woonden.