LAAT HET TOCH LOS!
Nee laat JIJ het toch los dat ik niet kan loslaten!
Oh “Laat het toch los” is een zin die ik al zo vaak hoorde, door zoveel mensen. Mensen die dichtbij stonden, mensen die ik graag zie, mensen die niets met mij te maken hebben… kortom ik straal het uit om dit advies te krijgen! Wat ik dan binnen voel komen als persoonlijke kritiek. Ah ja logisch toch (voor jou als mede hsper wel, de niet hoogsensitieve mens denkt daar lichtjes anders over, al zal je dat al zijn opgevallen misschien)!
Gek dat ze zoiets tegen je zeggen?
Ja vroeger vond ik van wel, nu niet meer.
Om twee redenen:
- Anderen kunnen WEL loslaten, dus voor hen is het een goed en logisch advies om te geven. Want voor hen werkt het prima!
- Ik gedraag me soms ook redelijk dramatisch (I admit) waardoor ik dit advies sneller dan gevraagd zal krijgen. Als een logische reactie op iets wat ver voorbij de logica gaat (namelijk mijn reactie die eerder emotioneel/irrationeel te noemen is).
Dus ok ik begrijp het wel dat ze dit doen. Maar het is blijkbaar heeeel moeilijk voor anderen om te begrijpen dat ik nu eenmaal niet zomaar even makkelijk iets kan ‘loslaten’.
Opmerkingen en advies van anderen komen binnen als kritiek. En het komt kei hard binnen, blijft super hard hangen, doet me twijfelen, maakt me onzeker, maakt me moedeloos, geeft me het gevoel dat ik abnormaal ben en het helemaal verkeerd aanpak.
Bam!
En dan mag al de rest positief zijn. De dag heel leuk. Het weer heel mooi en mijn kapsel voor één keer goed zitten. Nee, met de beste wil van de wereld en 100 regenbogen: ik krijg het niet gefilterd. Die ene opmerking ervaar ik als kritiek. Een afwijzing. Een terechtwijzing.
En achter de naam van de ‘dader’ zet ik een streepje. En dat streepje blijft voor de rest van mijn leven daar achter die naam staan. Niet dat ik niet kan vergeven, maar vergeten is zoooo moeilijk. De twijfels en onzekerheid die gezaaid zijn door die ene kleine (vaak zelfs goedbedoelde) opmerking, worden in elke nieuwe situatie opnieuw geoogst.
En ja achteraf als die eerste schokgolf (met zo’n open mond erbij, want lang leve mijn extraverte gezichtsexpressie) gepasseerd is, kan ik rationeel alles terug in perspectief plaatsen. Alleszins dat probeer ik dan wel echt. Maar IN het moment blokkeer ik op kritiek van anderen of overreageer ik (soms als dramaqueen, soms met beeld zonder klank).
Of wacht er is nog optie drie. Dat is de optie dat ik me begin te verantwoorden, mijn visie probeer te verdedigen, of erger: de ander van die visie probeer te overtuigen. Niet omdat ik denk dat mijn mening of handelen beter is, nee wel met telkens de hoop dat de ander me dan zou begrijpen, me goedkeurt of bevestigd.
Helemaal gek word ik dan van mezelf. Of beter gezegd: werd ik van mezelf. Want het is niet omdat ‘loslaten’ geen optie is. Dat er niets anders haalbaar is om met kritiek om te gaan.
Het is niet omdat ‘loslaten’ de Hoogsensitieve Holy Grail is, dat we niet dicht bij onszelf kunnen leren blijven. Het is niet omdat ‘loslaten’ acuut voor boebels zorgt, dat het ons helemaal uit evenwicht moet brengen.
Dus ten eerste: aanvaard dat je brein de optie ‘loslaten’ niet als dusdanig herkent en dit dus ook niet vlotjes zal uitvoeren. Als alternatief voor dit ‘hiaat’ gaat het honderd andere acties uitvoeren waarschijnlijk overgoten met emotie. Die je dan opkropt of eruit zwiert.
Ten tweede: maak je omgeving duidelijk dat ‘loslaten’ als goed bedoeld advies een ‘no go area’ is en wanneer jij hongerig bent zelfs tot ‘the danger zone’ behoort.
Ten derde: “Let it go” is enkel een optie voor hoogsensitieve personen als je het mag zingen in een blauw kleed met een lange blonde vlecht én je water kan doen veranderen in ijs met je handen.
Soit, dit gezegd zijnde, denk ik dat ik mijn punt heb duidelijk gemaakt. Zomaar even ‘loslaten’ is te vergelijken met de ambitieuze missie ooit koningin te worden. Een missie die vooral veel frustratie en teleurstelling gaat opleveren. Tenzij je het leert op een HSP proof manier. Want hoe moeilijk omgaan met dit soort kritiek ook blijft, er zijn manieren om er niet meer van te moeten wakker liggen of het aan je hart te laten komen.
Want zwaaien als een koningin, dat kan je ook zonder koningin te moeten zijn hè 😉
De beelddenkers onder ons mogen me dan nu zien zwaaien (met een wit handschoentje ofc).
Liefs, Bieke
Foto: ByNouchka