Als mijn ouders hadden geweten dat ik hoogsensitief was.
Hoe zou mijn schooltijd dan geweest zijn?
Deze keer sta ik samen met jou stil bij een reeks bedenkingen over mijn eigen schooltijd.
Want toen ik het online traject Hoogsensitiviteit en school ontwikkelde, zag ik niet enkel de kinderen in mijn praktijk of mijn eigen kinderen voor mijn ogen. Maar ook ikzelf als kind wandelde vaak voorbij in gedachten.
En wow dat was confronterend. Wat had ik al veel weggeduwd van mijn eigen schooltijd. Vervelende gedachten, nare ervaringen, ingewikkelde gevoelens…allemaal verdrongen.
Ik kwam terecht bij de Bieke van 30 jaar geleden.
Ik ga altijd bewust terug in de tijd dat ik de leeftijd had van mijn eigen kinderen nu. Het helpt me om hen beter te begrijpen. Om te verbinden. Om hen te kunnen ondersteunen. Om alles terug in perspectief te kunnen plaatsen. En zo is mijn eigen ‘pijn’ ook van nut.
En eerlijk…die Bieke van 30 jaar geleden was niet gelukkig op school.
En de Bieke van nu begrijpt nu eindelijk beter waarom.
Mijn hoogsensitiviteit zorgde ervoor dat ik school in periodes echt als ‘overleven’ heb ervaren. Mijn perfectionisme, het beeldenken, de triggers, de vele gevoelens en ingewikkelde gedachten verhinderden me van een fijne schooltijd.
Want:
- mijn perfectionisme werd al snel faalangst.
- het beelddenken zorgde ervoor dat ik slecht in rekenen was en me dom voelde.
Wat voor nog meer faalangst zorgde. - er waren constant triggers aanwezig waar ik geen raad mee wist.
- het vele denken kropte ik op waardoor het nog complexere gedachten werden waar ik in vastliep. Dat zorgde dan weer voor heel wat vervelende angstige gevoelens.
- mijn hoogsensitiviteit was nog een blinde vlek, niet gekend, niet gezien, niet erkend, maar wel extreem hard aanwezig.
Ik voelde me ook constant anders. Een buitenbeentje. Ik was altijd stil en braaf. En begreep het gedrag van andere kinderen vaak niet. Ik was als de dood dat de leerkracht me zou afkeuren of afwijzen. Ik had wel vriendinnetjes, maar nooit veel en ik zat ook vaak gewoon alleen op een bankje op de speelplaats. Mijn gevoeligheid was geen kracht, maar maakte me eerder een makkelijk slachtoffer van kwetsende opmerkingen over mijn sproeten en mijn toen nog rosse krulletjes.
Ik sliep amper van de stress, had heel veel buikpijn. En omdat ik niet wist om te gaan met mijn hoogsensitiviteit blokkeerde mijn lichaam letterlijk af en toe. Dan was het op. Helemaal op. Koorts, overgeven, blauwe lippen, rillen,… Het was de rekening gepresenteerd door mijn hoogsensitiviteit.
En ik kan en wil mijn ouders niets verwijten. Want ze zagen dat ik ongelukkig was en stuurden me ten einde raad op die leeftijd ook naar een psycholoog die me hielp met al die ongelukkige gevoelens. Maar de term hoogsensitief is nooit gevallen. Het was ook nog niet zo bekend toen. Dus konden mijn ouders me ook niet ondersteunen zoals ik dat nu bij mijn eigen kinderen kan.
Gelukkig was er altijd liefde, warmte en begrip thuis. De basis van alles.
herinneringen
Herinneringen achter gesloten deur waren klaar om zich nog eens te tonen. Gemiste kansen en oude pijnen werden even weer heel pijnlijk tastbaar.
Dus ik schreef het van me af. En zo kon ik het een plaats geven.
En dat is ok. Dat is goed. Dat was nodig.
En zo blijft nu enkel dankbaarheid over.
Dankbaar voor mijn ouders die altijd zo hard hun best deden ondanks ze vaak met hun handen in hun haar hebben gezeten. Ze zijn blijven zoeken en hopen dat ik gelukkig kon worden.
Dankbaar dat ik mijn eigen hoogsensitiviteit en die van Tuur heb leren kennen en ons erin weet te ondersteunen.
Dankbaar dat ik nu al mijn kennis als deskundige kan delen in een online traject voor ouders. Zodat zij niet moeten zoeken, maar sneller mogen ‘vinden en weten’. Zodat ze het juiste gereedschap krijgen om de schooltijd van hun hoogsensitieve kinderen beter te kunnen ondersteunen. Waardoor hun kind niet dezelfde pijn moet voelen dan zijzelf vroeger op de schoolbanken.
Ik weet zeker dat het ook de wens van mijn ouders was geweest om die kennis en dat gereedschap te hebben gehad. En had dat een verschil gemaakt? Ja. Zowel voor hen als voor mij toen. Kunnen we de tijd terugdraaien? Nee en dat hoeft ook niet. De focus ligt op vandaag en morgen. Nieuwe ouders. Een nieuwe generatie. Nieuwe kansen voor onszelf en onze hoogsensitieve kinderen.
Hoe pijnlijke herinneringen me extra motiveren om te doen wat ik nu doe.
Hoe mijn pijnlijke herinneringen niet die van mijn kinderen hoeven te worden.
Hoe bijzonder het is om nu mijn hoogsensitiviteit en die van Tuur te begrijpen. En zoveel andere hoogsensitieve kinderen en hun ouders nu te mogen ondersteunen.
Hoe helend mijn werk voor mezelf is…
Check nog tot 11 september het gratis webinar Hoogsensitiviteit OP school. Voor leerkrachten en ouders.
Wil jij je hoogsensitieve kind ook beter ondersteunen tijdens zijn/haar schooltijd? Check dan het online traject Hoogsensitiviteit en school.
Dan wens ik alle hoogsensitieve kinderen en hun ouders een veilig fijn schooljaar toe.
Liefs,
Bieke