Waarom ik op pauze duw…

Als je voelt dat je gaat vallen is het nog niet te laat. Het is een kwestie van even terug je evenwicht te zoeken samen met een hand die je mee helpt recht te blijven. Dus ik duw op pauze. Voor mezelf en mijn gezin, want ik sta momenteel niet alleen op wankelen.

Ik ben blij dat ik de pauzeknop heb gevonden. Samen met de moed en het vertrouwen om erop te duwen.

Omdat ik geloof dat kwetsbaarheid ook een grote kracht kan zijn. Als je ernaar durft handelen. In plaats van door te blijven gaan wanneer je al in reserve zit. Fake it untill you make it, is niet het soort kracht dat zal opleveren. Integendeel. Niet op korte of lange termijn.
Omdat op, ook op is. En op mag zijn. En je niet op zoek moet gaan naar de vergrotende trap. Want ik hoorde nog nooit van opper of opst. Maar zag het al wel bij zoveel prachtige hoogsensitievelingen. Dat ik nu trots ben om het toe te laten, het te zien en te voelen. En de energie die ik nog heb kan gebruiken en nodig zal hebben.
Omdat ik authenticiteit en oprechtheid zo belangrijk vind. En ik zou liegen als ik er voor jou blijf staan terwijl ik dat voor mezelf niet zou doe. Ik wil het advies dat ik aan jou zou geven zelf ook ter harte nemen.
Omdat dit het liefste is wat ik voor mezelf kan doen. Omdat ik zelfzorg predik en het voor mezelf ook wens te hanteren. Omdat ik op mezelf wil kunnen rekenen wanneer dat nodig is.
Omdat het gezond, eerlijk en krachtig is om even op adem te komen en grenzen te trekken. Om te evalueren. Om opnieuw te kiezen wat het best bij mijn missie past. En hoe ik die missie wil uitvoeren. ‘Ten goede’ van anderen mag nooit ‘ten koste’ van jezelf zijn.
Omdat je niet altijd hoort door te blijven gaan. Dat het mooi is om stil te staan, zodat alles terug helder wordt. Zodat de ruis wegvalt en ik mijn hart terug hoor praten met mijn hoofd. Enkel zo kan het daarna terug doorgaan. Op mijn eigen manier. Sowieso de juiste manier.
Omdat zelf op pauze drukken zoveel beter is dan dat blijven volhouden ervoor zorgt dat het een stopknop wordt. Dus liever preventief & proactief handelen nu het nog kan dan mentaal of fysiek helemaal te moeten gaan herstellen.

Ik had nog kunnen doorgaan. Krampachtig. Niet proberen te vallen, is hetzelfde als niet proberen te voelen. En dat kan je niet volhouden, al zeker niet als hoogsensitief persoon. Dat breekt zuur op.

Dus ik pauzeer op een moment dat ik me nog krachtig genoeg voel om bij te sturen waar nodig en goed voor mezelf te zorgen. Het is een verademing om je niet krachtiger voor te doen dan je bent. Om te mogen voelen wat je voelt en daaruit de kracht te halen die er nog is. Want doorvoelen is intens, maar geeft ook zoveel ruimte.

Ben ik dan niet goed bezig? Ben ik dan niet attent genoeg voor mijn hoogsensitiviteit? Nee laat me heel duidelijk zijn: het is NIET mijn hoogsensitiviteit die me doet wankelen. Het is NIET dat ik ‘teveel heb gewerkt’ zoals sommigen vermoeden. Het is ‘het leven’ dat even voor extreme uitdagingen zorgt. Moet ik omdat ik hoogsensitief ben hier anders mee omgaan? Ja dat wel. Door mijn manier van denken en voelen is het nog intenser dan het al is. Maar ik ken mijn hoogsensitiviteit door en door en weet heel goed hoe ik ermee kan omgaan in deze storm van mijn leven. Dus ik ben gerust. We can do hard things OOK als je hoogsenstief bent! Hell yeah 😉

Door op pauze te drukken, weet ik dat ik nadien verder kan. Deze pauzeknop is de grootste persoonlijke triomf in mijn eigen hoogsensitieve groei. Op tijd drukken, durven drukken, zelf drukken…ik had het vroeger niet gekunnen. En nu druk ik, zelfs niet aarzelend, maar met een soort van fiere liefde. Want ik vind mezelf ook eindelijk genoeg waard om dit te doen.

En nee ik verdwijn niet helemaal of voor altijd, ik sta gewoon op pauze. Zolang deze storm over mijn hoofd raast. Ik ga voor mezelf zorgen op alle mogelijke manieren die ik als tips ook met jullie deel. Jullie zeggen toch altijd dat dat de beste tips zijn 😉 Dus voilà, dat komt dik in orde.

Tot later…

Alle liefs,

Bieke